Ένα στοιχείο που πιστεύουµε ότι γνωρίζουµε για την Ιατρική στο Μεσαίωνα είναι ότι οι ασκούµενοι χρησιµοποιούσαν βότανα. Όµως δεν ήταν µόνο οι ιατροί που θεράπευαν µε βότανα, αλλά οι µοναχοί και οι σοφές γυναίκες, χρησιµοποιούσαν συχνά βότανα και µπαχαρικά για όλων των ειδών τις ασθένειες.
Τα βότανα πολύ συχνά τα µάζευαν από λιβάδια ή δάση, όπως το µαϊντανό, το βάλσαµο, τον απήγανο και θεωρούσαν βότανο ή φαρµακευτικό φυτό αυτό που ήταν φρέσκο και γι’ αυτό το λόγο πολλά από αυτά τα καλλιεργούσαν στους κήπους των σπιτιών τους. Γνωστοί ήταν και οι κήποι των µοναστηριών, που βρίσκονταν συνήθως δίπλα στα ιατρεία των µοναχών, έτσι ώστε να τα χρησιµοποιούν φρέσκα. Συχνά η θρησκεία χρησιµοποιούσε και πολλά µπαχαρικά και ρητίνες για να διώχνουν τα κακά πνεύµατα και να εξυγιάνουν τους δαιµονισµένους, όπως πίστευαν, µε ιδιαίτερη εκτίµηση στο λιβάνι και το βάλσαµο. Το λιβάνι ήταν ένα από τα κύρια θυµιάµατα στις καθολικές εκκλησίες και στις τελετές, πολύ συχνά όµως χρησιµοποιούνταν για να ευωδιάσουν τα σπίτια ή τις µεγάλες γιορτές.
Το φασκόµηλο ήταν από τα κύρια βότανα ως αντισηπτικό του αέρα. Πολλές φορές χρησιµοποιούνταν ως θυµιατό για να προσελκύσουν ή να διώξουν υπερφυσικές δυνάµεις. Ακόµα και σήµερα στο ξεκίνηµα ενός καινούργιου σπιτικού καίµε ένα µάτσο φασκόµηλο, έτσι λένε, φεύγουν τα κακά πνεύµατα. Το φασκόµηλο ή γνωστό ως η φασκοµηλιά, αλλά και αλισφακιά, φιλουριά και ελελίφασκος, παραµένει πολύτιµη και πολλοί υποστηρίζουν, ότι όποιος έχει φασκοµηλιά στην κουζίνα του δε χρειάζεται γιατρό! Αυτό αποδεικνύεται και από τη λατινική της ονοµασία Salvia officinalis, που προέρχεται από το ρήµα salvare (σώζω). Είναι τόσες πολλές οι φαρµακευτικές ιδιότητές της, που θεωρείται ο βασιλιάς των βοτάνων.
