Ένα ταξίδι ιστορίας στο πιο πολύτιμο αγαθό του εμπορίου κατά την αρχαία και μεσαιωνική εποχή
Άφθονα τα μπαχαρικά στα μεσαιωνικά πιάτα, 1000 τόνοι πιπεριού και 1000 τόνοι άλλων κοινών μπαχαρικών ερχόντουσαν στη Δυτική Ευρώπη κάθε χρόνο κατά τον ύστερο μεσαίωνα.
Αυτό το γλυκό άρωμα βανίλιας στα βιβλία. Ποιος αρωμάτιζε άραγε τα χαρτιά με τόσο επιδεξιότητα; Μαγικά… δεν υπήρχαν! Υπήρχαν όμως, οι θησαυροί των μπαχαρικών, η τέχνη του να μπορεί κάποιος να τα συνδυάζει και να δημιουργεί γεύσεις που μας στεφανώνουν με τα πιάτα μας. Μια ιστορία τόσο παλιά όσο και ο ανθρώπινος πολιτισμός.
Τα μπαχαρικά ήταν από τα πιο πολύτιμα αγαθά εμπορίου στην αρχαία και μεσαιωνική εποχή. Πριν από το 3500 π.Χ. οι αρχαίοι Αιγύπτιοι χρησιμοποιούσαν διάφορα καρυκεύματα για την αρωματοποιία των τροφίμων, για τα καλλυντικά και για την ταρίχευση των νεκρών τους. Η χρήση τους εξαπλώθηκε στη Μέση Ανατολή προς την ανατολική Μεσόγειο και την Ευρώπη. Για σχεδόν 5000 χρόνια, οι Άραβες ήλεγχαν το εμπόριο μπαχαρικών, έως ότου οι Ευρωπαίοι εξερευνητές ανακαλύψουν μια θαλάσσια διαδρομή προς την Ινδία και άλλες χώρες παραγωγής μπαχαρικών στην Ανατολή.
Κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα, τα μπαχαρικά ήταν τόσο πολύτιμα στην Ευρώπη όσο ο χρυσός και οι πολύτιμοι λίθοι και η μοναδική σημαντικότερη δύναμη που οδηγούσε την παγκόσμια οικονομία. Η έλλειψη ψύξης και οι κακές συνθήκες υγιεινής σήμαιναν ότι τα τρόφιμα συχνά αλλοιώνονταν γρήγορα, λέγεται ότι τα μπαχαρικά ήταν σε μεγάλη ζήτηση για να καλύψουν τη γεύση σάπιου κρέατος. Αυτός ο μύθος αμφισβητείται, λέγοντας πως η διάδοσή τους οφείλεται στο ότι ήταν υπεύθυνα για την ένδειξη ευημερίας και πολυτέλειας. Χρησιμοποιήθηκαν επίσης δεόντως από τον κόσμο των φαρμάκων ως βελτιωτικό γεύσης.
Τζίντερ, κανέλα, πιπέρι, μοσχοκάρυδο και σαφράν περιλάμβανε ο μύθος των μεσαιωνικών φαγητών, ενώ το ξίδι και το κρασί ήταν η βάση για τις σούπες και τις σάλτσες συνδυάζοντας ψίχουλα ψωμιού για να πυκνώνει, καθώς και γάλα αμυγδάλου, πάντα αρωματισμένες με μπαχαρικά και λιγότερο με αρωματικά χόρτα. Το τζίντζερ, στα ελληνικά πιπερόριζα, χάρισε το άρωμά του σε δυο μεσαιωνικά κέικ, ένα αγγλικό το ginger bread και ένα γαλλικό pain d’ epices. Και η ζανς, σάλτσα τζίντζερ, είναι καμωμένη με τζίντζερ και αμύγδαλα. Ενώ η κανέλα άφθονη στη σάλτσα ζιβ, μαζί με γαρίφαλα, μαϊντανό, πιπέρι, σταφίδες, τζίντζερ, σανδαλόξυλο και αλάτι. Πάντα πολύτιμη και χρήσιμη, αυτή έψαχνε ο Κολόμβος στα δάση του Αμαζονίου.
