«ΔΟΜΝΑ» από το 1943 που ήταν ένα μπακαλάκι κι έβγαζε τραπεζάκια για μεζέ… πάνω στα Κάστρα
Κάθε Τρίτη Ανοιχτά! Όλοι μια παρέα!
Δεν νοείτο να είχε κάποια παράσταση το Κρατικό Θέατρο και οι ηθοποιοί να μην περνούσαν από τη Δόμνα. Όλος ο «καλός» ο κόσμος πέρασε από τη «Δόμνα».
«Τη βραδιά που πέθανε ο Λοΐζος», θυμόταν ο κυρ-Τάκης, «ήλθε ο Λευτέρης Παπαδόπουλος και λέει, Τάκη όλα τα τραπέζια μέχρι κάτω, που ήταν είκοσι τραπέζια, ό,τι πίνουν και ό,τι τρώνε είναι δικά μου και το πρωί, θα κάνουμε μνημόσυνο στον Λουτρό, την ταβέρνα κάτω στα Λουλουδάδικα». Τέτοια πράγματα δεν ξεχνιούνται, δεν γίνονται σήμερα, είχε πει.
Η μητέρα πασών των ταβερνών, ήταν η ιστορική Δόμνα. Ένας από τους θαμώνες της, ο λογοτέχνης Κώστας Λαχάς, έγραψε τους στίχους…
Ντουμανιάζει μες στη Δόμνα η κουλτούρα
σούξου-μούξου μανταλάκια και βαβούρα
Αρχιτέκτονες μπλαζέ, με Μαρκούζε αγκαζέ
Θεατρίνοι, δικηγόροι, γίναν όλοι προφεσόροι
κουλτουριάρηδες, ζωγράφοι
κι ο χαφιές, αβέρτα γράφει
«Η ταβέρνα άρχισε να λειτουργεί το 1943, ένα χρόνο πριν από την απελευθέρωση και λεγόταν “Ρεματάκι”, από το νερό που ανάβλυζε από ένα βράχο παραδίπλα», λέει ο κυρ-Τάκης, ο οποίος ανέλαβε τη διαχείριση του μαγαζιού από τους γονείς του το 1952, μόλις απολύθηκε από το στρατό. Λίγο αργότερα το μαγαζί, που μέχρι και το 1963 λειτουργούσε ως ταβέρνα-μπακάλικο, μετονομάστηκε «Δόμνα» στη μνήμη της μητέρας του, που πέθανε το 1952 σε ηλικία 52 ετών.«Τότε ήταν εδώ μαχαλάς και έρχονταν οι μερακλήδες για ρετσίνες και μεζέ», θυμάται, διευκρινίζοντας ότι τότε οι μπριζόλες και τα σουβλάκια ήταν μεγάλη πολυτέλεια για την οικονομική κατάσταση των ανθρώπων και το βασικό μενού- με την ονομασία «Ολυμπιακός» παραπέμποντας στα χρώματα του πιάτου- περιλάμβανε μία φέτα τυρί και μισή ντομάτα κομμένη και απλωμένη. Αργότερα, όσο βελτιώνονταν τα οικονομικά του κόσμου, το μενού εμπλουτίστηκε σταδιακά με κανένα σουτζουκάκι, φασολάδα στο φούρνο και ψάρια.
Τα απαγορευμένα τραγούδια του Θεοδωράκη έπαιζαν κάθε βράδυ στο juke-box, σε ένα διακοσάρι δίσκο καταχωρημένο -για προφανείς λόγους- ως «Μαρία Πενταγιώτισσα».
Σε αυτή την «τρύπα», στην οδό Αθανασίου Διάκου, κάτω από τα βυζαντινά τείχη, δοξάστηκαν επί μισό αιώνα, τα μαζικά γλέντια, οι ογκώδεις και μαχητικές οινοποσίες, οι πλάκες και τα μπουγέλα, στα τραπεζάκια της γεννήθηκαν γνωριμίες και έρωτες επωνύμων.
Η θρυλική ταβέρνα από το 1960, έγινε το στέκι των διανοούμενων και των ανώνυμων μερακλήδων. Χωμένη σ’ ένα στενό δρομάκι κάτω από τις ιστορικές φυλακές του Γεντί Κουλέ, στην Άνω Πόλη. Στην κουζίνα δεν χωράει να ψήσουν και ψήνουν στο απέναντι πεζοδόμιο. Η «Δόμνα» ανοίγει κάθε Τρίτη βράδυ και δεν πέφτει καρφίτσα μέσα. Στην ξύλινη επένδυση του μαγαζιού υπάρχουν σωσμένες υπογραφές όπως αυτή του Μίκη Θεοδωράκη και άπειρες φωτογραφίες επώνυμων με το φακό του Γιάννη Κυριακίδη.
